Zdolność i wola ciągłego uczenia się. Dzisiejsza rzeczywistość zmienia się tak szybko, że aby czuć się w niej swobodnie, musimy się dokształcać. Nie chodzi o zaśmiecanie umysłu niepotrzebnymi informacjami – lecz o orientację w nowej rzeczywistości, rozumienie, co się dzieje wokół i przez to zwiększenie prawdopodobieństwa dokonania lepszych wyborów. Korzystać też trzeba z lekcji życia – niepowodzeń, z których wyciągamy wnioski. Aby czuć się bezpiecznie, każdy z nas powinien umieć więcej, niż się od niego wymaga. Idea ciągłego uczenia to nauka języków, poszerzanie zawodowych kompetencji, zdobywanie nowych umiejętności i uprawnień, poszerzanie wyobraźni i zdolności myślenia, rozwój intelektualny, emocjonalny i duchowy.
Rozwijać się czy nie?
Każdy by chciał poprawić coś w życiu, być bardziej rozwiniętym zawodowy czy w jakiś inny sposób. „Każdy może, ale nie każdy potrafi.”
„Jeśli sam nie zaplanujesz swojego życia, staniesz się prawdopodobnie częścią czyjegoś planu.”
Aby móc odpowiedzialnie planować życie, należy cały czas się rozwijać – zgodnie z powiedzeniem „kto się nie rozwija, ten się cofa”. W praktyce jednak nierzadko pojęcie rozwoju osobistego zachodzi na zakres znaczeniowy, czegoś, co amerykanie nazywają „wishful thinking”, czyli myślenia życzeniowego, przekonania że skoro coś wiem, staram się, to już się rozwijam. Sama jednak iluzja nie spowoduje postępu.
Wiedza to jedno, praktyka – drugie.
Wolisz żyć w iluzji i wmawiać sobie, że w przyszłości będzie lepiej? Czy weźmiesz los w swoje ręce i ciężko będziesz pracować nad sobą?
„Pesymista narzeka na wiatr, optymista czeka, aż wiatr się zmieni – realista dostosowuje żagle do wiatru” – a Ty, kim jesteś?
Dlaczego warto się rozwijać
· Dla siebie – by poprawiać swoją samoocenę, ciekawie spędzać czas i fundować sobie samemu małe sukcesy, na co dzień. Ponadto wiedza to niezależność – warto o tym pamiętać. Ten, kto wie więcej może być samodzielny i bardziej twórczy. A samodzielność, to wolność i większa zaradność życiowa
· Dla innych – osoby, które wiedzą więcej są bardziej atrakcyjne towarzysko. Warto również uczyć się po to, by być lepszym rodzicem, móc więcej przekazać swoim dzieciom a przez to ułatwiać im życie. Warto również rozwijać się po to, by być atrakcyjnym partnerem. Najtrwalsze związki zwykle tworzą osoby, które imponują sobie czymś nawzajem. Fascynacja drugą osoba jest niezmiernie ważna, również po wielu latach małżeństwa.
Dlatego warto rozwijać się osobiście, zamiast być rozwijanym nieświadomie przez społeczeństwo i otoczenie, niekoniecznie w tym kierunku jakim byśmy chcieli, ponieważ w życiu bywają chwile gdy trzeba podążyć za głosem serca, a nikt tego za nas nie zrobi.
Rozwój osobisty ważna rzecz!
Rozwijanie się jest naprawdę ważne. Przykładowo w dzisiejszych czasach wiedza nabyta w szkole już jest praktycznie nieważna, przestarzała. Ludzie inwestują aby nie zostać w tyle za innymi, więcej zarabiać, mieć więcej możliwości pracy i wiele innych. Obecnie wiedza jest największą wartością, im więcej się posiada wiedzy tym cenniejszym jest się dla pracodawcy, a co się z tym wiąże osoba posiadająca większą wiedzę będzie zarabiać więcej niż inni.
Czy większa ilość wiedzy ci przeszkadza?
Również należy pomyśleć w sposób logiczny, czy komukolwiek dodatkowa wiedza przeszkadza? Oczywiście że nie przeszkadza. Wiedza nigdy nie komu nie będzie przeszkadzać, ale może się kiedyś przydać. Z tego wynika że posiadanie wiedzy nie posiada żadnych wad, ale posiada kilka zalet. Co za tym idzie rozwój osobisty jest dobry, wystarczy trochę dobrych chęci.
Dla podtrzymania pozytywnego nastawienia można używać rozmaitych pomocy motywacyjnych. Od klasycznych afirmacji, poprzez wykłady „motywatorów” – do rożnych książek.
Idea osobistego rozwoju względem empiryzmu
Empiryzm to doktryna filozoficzna głosząca, że źródłem ludzkiej wiedzy jest doświadczenie.
Locke jako jeden z empirystów uważał że człowiek się rodzi jako czysta karta („tabula rasa”), czyli nie posiada żadnej wiedzy. Osobisty rozwój patrząc ze strony empiryzmu towarzyszy nam od najmłodszych lat. Przechodząc przez rozmaite sytuacje, wydarzenia nabywamy wiedzę – rozwijamy się. Nie można przestać się rozwijać, to jest niemożliwe do wykonania. Wszędzie jakiekolwiek wydarzenie wpływa na nas w pozytywny lub negatywny sposób. Nieważne jak bardzo się staramy by się nie zmienić, wszystko ma na nas wpływ – zawsze i wszędzie będziemy się rozwijać. Chodzi o to, żeby kierować swoim rozwojem świadomie, w obranym przez siebie kierunku zgodnym z zamierzonymi celami i przyjmowanymi wartościami moralnymi.
Rozwój osobisty – Indywidualna droga do doskonałości
Każdy chce dążyć do doskonałości. Być doskonałym najczęściej na różnych płaszczyznach, choć to do końca nie jest możliwe i tak się próbuje choć trochę zbliżyć do perfekcji. Ludzie starają się być perfekcyjni by być więcej wartym (oczywiście nie w sensie dosłownym). Dzięki rozwojowi osobistemu ludzie stają się bardziej pewni siebie (co samo w sobie jest rozwojem), mogą osiągnąć wiele więcej niż wcześniej.
To także idea osobistego rozwoju:
1. Zorientuj się, gdzie jesteś, na ile jesteś zadowolony ze swojej sytuacji zawodowej, rodzinnej, materialnej. Poznaj siebie, swoje zalety i słabości, swoje pragnienia.
2. Zastanów się, jaki pragniesz być. Jakie życie chciałbyś prowadzić za 5, 10 lat. Co chciałbyś po sobie zostawić na świecie? Jakim ojcem czy matką pragniesz być? Jakim przełożonym i podwładnym? Co chciałbyś osiągnąć? Jak chciałbyś wyglądać? Na podstawie przemyśleń stwórz swoją własną misję życiową, w której zawrzesz najistotniejsze dla siebie wartości.
3. Zorientuj się, co jest ci potrzebne – jakie wiadomości, wiedza, umiejętności – by móc wieść takie życie.
4. Zrób plan działania – ramowy na 10 i 5 lat, konkretny – na najbliższy rok. Pracuj nad określonymi umiejętnościami, wyznacz sobie konkretny czas. Odnotowuj swoje sukcesy, nawet drobne. Nie rezygnuj z danych sobie obietnic.
5. Zrób pierwszy krok, potem kolejne.
Kształtowanie siebie polega na rozwijaniu charakteru, a nie tylko konkretnych umiejętności. Na czym należy się skupić, aby rozwijać samego siebie?
Poczucie własnej wartości. Sposób w jaki byliśmy i jesteśmy wychowywani (ciągłe poprawianie, przyklejanie etykietek, ośmieszanie) nie sprzyjał tworzeniu pozytywnego obrazu siebie, a co za tym idzie, powodował funkcjonowanie zgodne z niską samooceną. Trudny program i pozalekcyjne wymagania dodatkowo ograniczają możliwość przeżywania sukcesu tylko do grupy uczniów zdolnych i pracowitych. Polacy rzadko chwalą siebie i innych. Z braku poczucia własnej wartości bierze się większość negatywnych zjawisk w związkach między ludźmi. Ludzie pozbawieni własnej wartości częściej się boją, brakuje im odwagi w podejmowaniu decyzji, szybciej się gniewają, łatwiej wchodzą w konflikty z innymi. Trudniej osiągają sukcesy, a jeszcze rzadziej sami je dostrzegają. Im człowiek ma wyższe poczucie własnej wartości, tym wyższe cele stawia przed sobą, tym trudniejszych zajęć jest się gotów podjąć. Człowiek taki ma odwagę myśleć w kategoriach zwycięstwa. Im wyżej ceni siebie, tym mniej wymaga dowodów swojej wartości od innych, nie jest tak wrażliwy na krytykę czy niepowodzenie. Łatwiej też dzieli się z innymi swoimi sukcesami, chwali innych i jest dla nich miły.
Proaktywność oznacza pełne przejęcie odpowiedzialności za własne życie, podejmowanie kolejnych inicjatyw ze świadomością, że nasze zachowanie jest funkcją decyzji, a nie okoliczności. Od naszego wyboru zależy co zrobimy i jak się zachowamy. Na niektóre rzeczy faktycznie nie mamy wpływu, istnieje jednak ogromny obszar, nad którym możemy zdobyć kontrolę, albo pozostawić ją innym lub losowi. Sama świadomość każdorazowej możliwości wyboru daje człowiekowi poczucie większej kontroli nad życiem – czyli umiejętność wpływania na stan rzeczy przez świadome działanie.
Samodzielność wiąże się z dojrzałością i oznacza, że sami potrafimy zadbać o swoje potrzeby fizyczne, że jesteśmy samowystarczalni w zakresie finansów, a także, że nasze samopoczucie psychiczne nie jest uzależnione od jakichś środków czy obecności lub nieobecności innych ludzi (nie jesteśmy uzależnieni od innych). Ludzie samodzielni myślą kategoriami „ja to zrobię”, „ja to załatwię”. Ludzie zależni myślą zgoła inaczej – „ty mi to zrób”, „oni nich się o to zatroszczą”, „uczyń mnie szczęśliwym”. Niezależność łączy się ściśle z poczuciem własnej wartości. Czasami trzeba przejść przez okres buntu – czyli przeciwzależności (aktywna forma zależności), by zrozumieć czym jest niezależność i jak najlepiej z niej korzystać. Im wcześniej stwarzane będą możliwości do odczuwania samodzielności, do wyrabiania jej w sobie, tym szybciej uda się zrozumieć i osiągnąć współzależność, niezbędną w tworzeniu dobrych relacji. Nie ograniczajmy niezależności innych, a ułatwimy im osiągnięcie samodzielności.
Pozytywne myślenie to umiejętność spojrzenia na te fragmenty rzeczywistości, które dają nam moc wyboru pozytywnej reakcji, zarówno na rzeczywistość istniejąca jak i spodziewaną. Nie chodzi o to, aby nie przewidywać trudności. Należy je przewidywać, aby – gdy wystąpią – być przygotowanym na podjęcie właściwych działań, ale nie można się na nich koncentrować i być przekonanym, że wystąpią. Chodzi też o to, aby nie postrzegać ich jako zła, jako porażki, ale umieć umiejętnie wykorzystać wszelkie konsekwencje działań – myśleć w kategoriach możliwości, a nie przeszkód. Z badań wynika, że zaledwie 10% ludzkich zmartwień rzeczywiście się spełnia, ale na świecie jest więcej pesymistów. Należy koncentrować się na pozytywnych aspektach, nie da się osiągnąć sukcesu umysłami i rękami ludzi mających mentalność porażki. Pozytywnego myślenia trzeba uczyć.
CEL ROZWOJU – WZORY OSOBOWE
Osobowość człowieka składa się zasadniczo z dwóch obszarów jaźni:
· „ja realnego” czyli takiego, jakim człowiek jest w rzeczywistości;
· „ja idealnego” czyli takiego, jakim człowiek chciałby być.
„Ja realne” odzwierciedla nasze samopoznanie, to na ile siebie znamy i za kogo się uważamy.
„Ja idealne” z reguły różnie wykształcone u różnych ludzi, przybiera na ogół postać wzorów osobowych, zgodnych z przyjmowanymi zasadami i wartościami moralnymi.
Comments are closed.